Grad op RTL gelies:
Mir hunn e bëssche vergiess, datt do Mënsche liewen, och Demokratie wëllen an och matschwätze wëllen, sou den Asselborn zu Bréissel.
Putain. Méi wéi dem Frank-Walter Steinmeier säi Fanger ze lutschen ass wuel einfach net dran. Oder, och schéin: “Do sinn seng 2 Gehirzellen rëm aneneen geknuppt.”
Zwiellef. Ee bescheuerte Sproch, méi war et net. Well een als richtege Jong Meedercher eekleg fënnt, oder zumindest komesch genuch fir vun hinnen wëllen ewech ze bleiwen. Ech lafen de Bierg erop zeréck bei d’Schoul well d’Paus eriwwer ass, mä während mer nach hallef eisen domme Sproch ruffen, klaakt et gewalteg. Ech weess net méi wou ech dru sinn, ewéi wann ee mech an d’Luucht gehuewen, am Krees gedréit an mech anstänneg gerëselt hätt bis et mer schwindeleg an schummereg ginn ass.
Ech froen mech, ob ee ka süchteg ginn no deem Gefill. Darf ich dich behalten? huet de Casper d’Kat gefrot, an déi Fro ass bis haut bei mer bliwwen. Kann et eng Fro ginn, déi d’Verléiftsi besser erfaasst?
Dräizéng. Ech gesinn deng Ski duerch d’Luucht fléien. Déi aner mierken näischt fueren weider, mir zwee sinn déi Lescht. Ech sinn net besonnesch gutt, dat hei ass eréischt meng zweet Skivakanz. Wéi oft kann een seng Fantasie vum Retter an der Nout schon ausspillen — mä dat ass mer grad vollkommen egal. Ech froen, ob s de der wéi gedoen hues an hëllefen der nees zeréck op d’Been. Mir fueren lues niefteneen weider, an wéi mer de Recht vum Grupp anhuelen an ech gefrot ginn ob ech gefall wier, soen ech d’Wourecht.
D’Wourecht ass esou eng Saach. Muenchmol huet se zwou Säiten an et ass net ëmmer einfach sech fir déi richteg Säit z’entscheeden, well et objektiv keng richteg Säit gëtt. Verléift sinn, heescht dat net ganz genau wëssen wat ee wëll? A wann een zweemol verléift ass?
Véierzéng. Muenchmol ass alles esou einfach ewéi beim Fläschendréien déi richteg Persoun z’erwëschen. Sech d’Hand onbewosst ze ginn, wann een an der Mëttespaus an d’Stad leeft well eng Glace beim Veneziano vill besser kléngt ewéi fetteg Chicken Nuggets aus der Kantin oder ee steenhaart Bréitche vum Fischer. Am Kino den Aarm ëm een ze leeën ouni fir d’éischt esou ze maachen ewéi wann een gaapst an sech streckt. Fir eemol sinn ech net als éischte verléift. Dat ass komesch well et nei ass.
Éischtens kënnt alles anescht. Net all Léift ass déi, déi een nervös froen léisst fir eng Kéier eppes zesummen drénken ze goen. Muenchmol ass et déi Léift, déi een eréischt no Joeren wierklech versteet an et dann endlech kann ausspriechen.
Fofzéng. Et gouf nëmmen ee Grond firwat ech mech ëmmer esou gehetzt hunn fir aus dem Jongelycée erauszekommen: eis Schoulweeër hunn sech bei der Theaterstuff gekräizt. Du bass heem getrëppelt, ech sinn hannert de roude Lycée de Bus huelen gaangen. Ech mengen, deen Arrêt gëtt et haut net méi – elo heescht dat Päerdsmaart, an ass op der Säit vum Glacis. De Bus deen ech deemools geholl hunn, fiert awer scho laang net méi iwwert de Lampertsbierg.
Verléift sinn misst een emol erëm eng Kéier. Esou richteg. Muenchmol iwwerkënnt mech déi Angscht, dass een sech just als Teenager ka richteg verléiwen. Mam Kribbelen am Bauch an dem Zidderen an de Been. Heiansdo erwächen ech moies a froe mech wien ech eigentlech nieft mer am Bett soll vermëssen.
Siechzéng. De ganze Summer duerch hunn ech ëmmer erëm un dech geduecht. Ech weess emol net wéi s de heeschs an denken mer och näischt wierkleches dobäi, dass de muenchmol a menge Gedanke bass. Ech gesinn dech an der Schoulzäit all Dag am Bus moies, muenchmol am Haff, am Bus mëttes. Mir trëppelen de selwechte Wee heem. Du zéng Meter viru mir, ech zéng Meter virun dir. Deemno wéi mer eben am Bus souzen an wien als éischten erausgeklommen ass. Du bass en Deel vu mengem Alldag ouni en Deel vu mengem Liewen ze sinn. Haut ass alles anescht. Haut klëmms du an de Bus eran, an ech muss kämpfen fir vun all deem Gléck net futti ze goen.
Muench Deeg weess ech emol net méi, wéi dat sech ufillt, dat Verléiwtsinn. Ech kann et rationaliséieren, weess wat am Kierper geschitt, mä et empfannen? Nee, dat geet net. Wann ech ee Moment a mengem Liewen kéint wielen fir en z’änneren, dann wier et dee Moien am Bus. Do nach eemol ufänken, an eng nei Cascade ausléisen déi alles verännert, well do huet alles ugefaangen an do huet alles opgehalen.
Ech war e Samschdeg The King’s Speech kucken – ee Film vun deem ech, bis en am Kino ugelaf ass, net wierklech vill matkrut. Ech hat deemno keng Erwaardungen un den Film. De Chris huet dem Film bei Pianocktail just 2,5 Stäre ginn, woumatter ech guer net averstanen sinn.
De Film ass, där s muss een sech bewosst sinn well soss kann een net an all senger Genialitéit appreciéieren, keng zesummegesponne Geschicht, mä baséiert op Fakten. De Prënz Albert (dat ass de spéidere Kinnek George VI, fir d’Geschichtsbanausen ënnert iech), gespillt vum Colin Firth deen eng Tour de Force dohileet, wollt wierklech net Kinnek ginn (jo, en ass an Tréinen ausgebrach, dat steet net einfach nëmmen esou am Dréibuch). Säi Brudder Edward VIII, gespillt vum Guy Pearce, huet effektiv op Drock vum Premierminister missten ofdanken an huet sech mat senger amerikanescher Frëndin bestued. D’Ried, déi den Prënz Albert am Ufank vum Film hält, huet en tatsächlech gehalen, an si war wierklech esou katastrofal. Den Lionel Logue, säi Sproochtherapeut, gespillt vum groussaartegen Geoffrey Rush, ass och eng réel Persoun an si waren e Liewen laang bescht Frënn.
De Chris wëll sozialen Dialog am Film. Jo, dee sicht ee vergeblech. De Chris fënnt dat schlëmm. Ech net. Natierlech kéint een dem Film dat virwerfen, mä dat sollt een awer net, well de Film ni vir gëtt eppes anescht ze sinn ewéi ee Bildungsroman. Et geet net ëm d’Situatioun vum Empire, et geet ëm déi perséinlech Geschicht vun engem Mann deen ni wollt Kinnek ginn, deen esou ënnert der eiserner Fauscht vu sengem Papp leid – och nach no deem sengem Doud – dass en stottert a sech forcéiert mat der rietser Hand ze schreiwen. Et ass e Film iwwert eng Frëndschaft tëscht zwee Leit, déi sech ënner aneren Ëmstänn ni kennegeléiert hätten, awer zu beschte Frënn goufen. Wann den Lionel Logue de Prënz “Bertie” oder “mate” nennt, ass dat net nerveg, mä et weist eppes ganz Entscheedendes ouni dat d’Geschicht anescht verlaf wier: de Logue gleeft u Gläichheet, an hien zéckt och net virun engem Prënz zeréck. A genau dat bréngt den Prënz Albert dozou, hien ze respektéieren. Dat leeft natierlech net alles perfekt, et gëtt Gestreids an Ausernanersetzungen, mä dat sinn kleng Deeler aus engem grousse Puzzel, déi um Enn all Sënn erginn.
De Film huet mech zum Laachen bruecht a mech mat leide gedoen. En ass groussaarteg liewensbejohend an onvirstellbar traureg. Well een zu all Moment mat den Haaptpersonnagë fillt. Eng Geschicht iwwert eng Frëndschaft déi méi aussergewéinlech net kéint sinn. Net méi a net manner. Dat mat engem sozialen Dialog z’iwwerlueden hätt dem Film geschuet oder et wier een Opus vu véier Stonnen ginn. A wann et um Enn drëm geet, dem Vollek ze soen, dass d’Empire an de Krich géint Däitschland zitt, geet de Film net wierklech drop an ewéi d’Vollek doropper reagéiert, mä konzentréiert sech eenzeg an eleng op d’Verzweiwelung vum Kinnek a kulminéiert an engem wierklech groussaartege Moment, wann de Kinnek an den Logue eleng virum Mikro stinn. An all dat mécht de Film zu engem Meeschterwierk.
Wann et hei géinge Stäre ginn, krit en der 5/5. Mä gleeft net mir, gitt iech selwer iwwerzeegen.
One day the sun will shatter,
the clouds will mirror pasts undone,
the world will only weigh seven stone
and I’ll have the strength to carry it all alone.
The graveyards down the road are empty,
it’s been too many centuries since
the last petals withered.
We are autumn and we are day,
we are the memorial underneath
and the monument up above.
A procession with the naked king
is walking down boulevards and avenues,
we’re carrying 6×10²¹ piles of dust
with ever weakening hearts.
We’ve sprayed the ground green for now,
painted trees in a pleasing brown
but we’ve still got the skies to go.
What’s a child’s word for goodbye –
we are winter and we are night,
and we shall not be anything in between.
Et geet endlech erëm eng Kéier heem. Mam Bus. Et ka jo nëmme besser klappen ewéi deen Desaster mam Zuch d’leschte Kéier.
Wann ech de Video beim Schocky kucken, an deem den EU Deputéierten Daniel Cohn-Bendit et dem Viktor Orbán esou richteg lafe léisst wéinst deem sengem diktatoreschen Mediegesetz, mat deem en d’Pressefräiheet sou gutt wéi ofgeschaaft huet, sinn ech frou, dass ech bei den EU Wahlen déi Gréng gewielt hunn. (Och wann dat gréisstendeels dorunner läit, dass ech déi Partei déi ech am léifste géing wielen, d’Piratpartiet, net wielen dierf well d’EU Wahlen de facto just Lokalwahle sinn – eppes, wat ech wahrscheinlech ni verstoe wäert.)
E bëssen Nostalgie schued net.
