Saith

Ech hunn ni verstane, firwat Paräis d’Stad vun der Léift soll sinn. Dobäi war ech scho mat Frëndin hei, et ass net méi oder manner romantesch ewéi iergendeng aner Stad. Et gi schéi Plazen hei, gudd Restauranten, vill Kultur an et ginn elle Plazen, schlecht Restauranten, Awunner déi un deem Kulturugebot net interesséiert sinn. Et gi glécklech Leit hei, traureg Leit, verléift Leit, einsam Leit, hoffnungsvoll Leit, verluere Leit. Déi Meeschte si wuel e bësse vun allem. Et läit vläit un der Perspektiv déi de gréissten Deel vun der Welt op déi Haaptstad huet: Fransouse solle romantesch sinn, douce, gudd Iesse gären hunn – a wahrscheinlech nach eng hellewull aner Virurteeler.
Villäicht stellen ech mer déi Fro grad och, well ech ouni dech hei sëtzen. Ech sinn net onglécklech, déi Leit, déi mat mir hei sinn, schätzen ech an ech si gäere mat hinnen hei. D’A. hat gemengt, hatt géing et net esou laang aushalen ouni déi Persoun an déi et verléiwt ass. Ech war mer och net sécher, ob ech dat kéint. Ewéi einfach et muench Deeg ass mécht mer Angscht, ewéi schwéier et aner Deeg ass mécht mech fäerdeg. Hei hänken ech iergendwou dotëscht. Ech si frou genuch fir dass et net zevill wéi deet, mä du bass trotzdem a menge Gedanken. Absence makes the heart grow fonder, seet de Brit. Aus den Augen, aus dem Sinn, seet den Däitschen. Wéi treffend, dass ausgerechent des Natiounen entgéigegesate Virstellungen hunn.
Et sinn déi kleng Ritualer, déi mer mateneen haten, déi ech am Meeschte vermëssen. Dass mer eis beim Waarden op den Zuch géigesäiteg schwedesch Vokabelen opgefrot hunn, dass mer trotz grousser Auswiel ëmmer déi selwecht Kéistaart bestallt a gedeelt hunn, dass mer Owes ëmmer eleng heemgetrëppelt sinn, och wann aner Leit mat am Café waren.
Ech fëllen d’Stroossen hei mat Erënnerungen un dech, obwuel s du nach ni hei wars. Obwuel s du iwwer 1500 Kilometer wäit ewech bass. Et fiert ee Grupp Touriste mat Veloë laanscht an un de Luuchte mierken ech, dass et wuel scho méi spéit ass ewéi ech gemengt hat. Mir kämpfe mat eiser Fläsch roudem Wäin, ee jonke Kärel kënnt op eis duer a mécht se mat sengem, vill méi efficace Korkenzieher op. Ech iesse meng Brioche fäerdeg, déi déi aner esou schockt, well ee bei roudem Wäin just Fleesch ësst an huelen eng Schlupp während ech mech an der Musék vum Guitarist déi aner Säit verléieren. Däi Parfum kënnt mer an d’Nues an a menge Gedanken drécks du mech ganz fest, esou, dass ech et wierklech spieren. D’Stad vun der Léiwt – villäicht mécht dat awer Sënn.